Andrzej Poniedzielski
Andrzej Poniedzielski
wybitny poeta, konferansjer, obdarzony niezwykłą osobowością estradową.
„Wieczór liryczny”
Akompaniament: Andrzej Pawlukiewicz
22 listopada 2014
Strona internetowa Andrzeja Poniedzielskiego
Andrzej Poniedzielski na wikipedii
Teresa Budzisz – Krzyżanowska i Krzysztof Wakuliński
Teresa Budzisz - Krzyżanowska
i Krzysztof Wakuliński.
„Obudzić przeszłość jak się budzi miłość...”
spektakl teatralny oparty na twórczości
poetów okresu międzywojennego,
należących do legendarnej grupy literackiej SKAMANDER.
Scenariusz i reżyseria spektaklu:
Dyrektor Teatru Polskiego Radia i główny reżyser Janusz Kukuła.
Według pomysłu
Barbary Ahrens - Młynarskiej.
Wykonawcy:
Teresa Budzisz - Krzyżanowska
Artystka została odznaczona w czerwcu 2014 Wielką Nagrodą Festiwalu "Dwa Teatry".
Nagroda przyznawana jest za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji.
i Krzysztof Wakuliński
wybitny aktor teatralny i filmowy.
20 września 2014
Teresa Budzisz - Krzyżanowska na wikipedii
Krzysztof Wakuliński na wikipedii
„Obudzić przeszłość jak się budzi miłość…”
„Obudzić przeszłość jak się budzi miłość...”
„Czyż wytłumaczyć można kolorami
Związek uczuć i myśli, całą ich zawiłość,
Nieporadnymi czyż można słowami
Obudzić przeszłość, jak się budzi miłość?”
- z tego fragmentu „Inwokacji” Antoniego Słonimskiego wywodzi się tytuł spektaklu teatralnego, który 20 września gościł w Klubie Miłośników Żywego Słowa w Brugg. Przedstawienie oparte było na twórczości poetów legendarnej grupy poetyckiej okresu międzywojennego „Skamander”: Juliana Tuwima, Kazimierza Wierzyńskiego, Jana Lechonia, Antoniego Słonimskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Stanisława Balińskiego. Skamandryci utrwalili się w ogólnej pamięci wprowadzeniem do poezji elementów języka potocznego, afirmacją teraźniejszości i „szarego człowieka”. Głosząc bezprogramowość w poezji, byli indywidualistami. Stanowili grupę sytuacyjną, którą łączyła rzeczywistość pozaliteracka - wspólna działalność kabaretowa, stolik na półpiętrze w kawiarni „Ziemiańska”, obracanie się w tych samych kręgach towarzyskich. Kawiarnia „Ziemiańska” przeszła więc również do legendy, szczególnie słynne „półpięterko” okupowane przez Skamandrytów i ich przyjaciół - nazywane złośliwie przez Kazimierza Wierzyńskiego „dintojrą literacką”. Tam bowiem miały być ferowane wyroki i tworzone nowe kariery.
Twórczość Skamandrytów, przeważnie dotyczącą epoki, charakteryzowało bogactwo różnorodnych tematów. Jeden wszakże był nieprzemijający: miłość.
Właśnie miłość stanowiła temat przewodni zaprezentowanego w Brugg spektaklu. Miłość do ukochanej osoby, ulubionych miejsc, Warszawy, Ojczyzny.
Znakomici aktorzy: Teresa Budzisz – Krzyżanowska i Krzysztof Wakuliński, w mistrzowski sposób interpretowali poezję Juliana Tuwima, Kazimierza Wierzyńskiego, Jana Lechonia, Antoniego Słonimskiego, Jarosława Iwaszkiewicza, Stanisława Balińskiego. Komu należało przypisać słyszane strofy? Nad tym pytaniem nie trzeba się było zbytnio zastanawiać, ponieważ odpowiednio w tle sceny pojawiały się portrety ich autorów.
„..Na Krakowskim, w kawiarni, w zadymionej sali,
Na estradzie niewielkiej, codziennie wieczorem
Jacyś młodzi poeci wiersze swe czytali
I uciszał się nagle tłum "Pod Pikadorem",
I szumiały muz skrzydła w małej kawiarence,
Gdy Lechoń kartkę z wierszem w drżącej trzymał ręce”...(„Popiół i wiatr”, A. Słonimski)
„..Noc z tobą - to jest jedno, co jak haszysz działa,
Tylko jedno, w co można wierzyć bezprzytomnie.
I nie wiem, czy jest miłość oprócz twego ciała,
I wiem, że mnie nie kochasz, że zapomnisz o mnie”... („Nieczystość”, J. Lechoń)
„Ktokolwiek jestes bez ojczyzny
Wstąp tu, gdzie czekam po kryjomu:
W ugornej pustce jałowizny
Będziemy razem nie mieć domu”...(„Ktokolwiek jesteś bez ojczyzny”, K. Wierzyński)
„Życie składa się z różnych dni pracy, zabawy,
Przemija człowiek trochę i trochę się włóczy,
Dojrzewa ciągle, słucha, widzi, czyta, uczy.
W Warszawie chce Paryża, w Paryżu Warszawy”...(„Przypomnienie”, J. Iwaszkiewicz)
„..Miły Teatrze Wielki, domowy teatrze,
Gdzie są filary twoje , tak pogodne zawsze?
Gdzie schody staroświeckie i złocone rampy,
Oświetlone poezją secesyjnej lampy?
Gdzie fotele pluszowe i barwne afisze,
I półmrok, w którym skrzypiec strojenie wciąż słyszę,
I kurtyna z maskami, które kryły lico
Jakichś bóstw, co na zawsze będą tajemnicą? ...(„Wieczór w Teatrze Wielkim”, St. Baliński)
Dla mnie szczególnym przeżyciem było przypomnienie wierszy Juliana Tuwima, do których sięgali wielcy wokaliści mojej młodości. I choć na scenie kina „Odeon” w Brugg poezję tę prezentowała para aktorów, ja słyszałam Ewę Demarczyk, Czesława Niemena, Marka Grechutę.
-„A może byśmy tak, jedyna,
Wpadli na dzień do Tomaszowa?
Może tam jeszcze zmierzchem złotym
Ta sama cisza trwa wrześniowa”.....(„Tomaszów”, Ewa Demarczyk)
-„Czy pamiętasz, jak z toba tańczyłem walca,
Panno, madonno, legendo tych lat?
Czy pamiętasz, jak ruszył świat do tańca,
Świat, co w ramiona mi wpadł?....” („Valse Brillante”, Ewa Demarczyk)
-„Mimozami jesień się zaczyna,
Złotawa, krucha i miła.
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,
Która do mnie na ulicę wychodziła....” („Wspomnienie”, Czesław Niemen)
-„Pani pachnie jak tuberozy.
To nastraja i to podnieca.
A ja lubie zapach narkozy,
A najbardziej - gdy jest kobieca.... („Pomarańcze i mandarynki”, Marek Grechuta)
Wspaniała poezja, w mistrzowskiej interpretacji, z pewnością poruszyła niejedną nutkę w sercach publiczności. Goście wieczoru, którzy tych wzruszeń dostarczyli: Teresa Budzisz-Krzyżanowska, Krzysztof Wakuliński i Janusz Kukuła (scenarzysta i reżyser spektaklu, dyrektor Teatru Polskiego Radia w Warszawie) otrzymali w podzięce od publiczności długą, burzliwą owację.
Barbara Tschopp-Nowak
Kawiarnia „Ziemiańska”... Przy stoliku na półpiętrze zasiadają SKAMANDRYCI. Tu zapadają literackie wyroki, stąd spływają najlepsze anegdoty. Tutaj fabrykuje się towarzyskie skandale i zarządza poezją. Prowokacyjni, zabawni, pełni młodzieńczej pychy, rozgromią młodopolską wzniosłość i wpuszczą do poezji prawdziwe życie. Warszawa lat 20-tych...Warszawa SKAMANDRYTÓW żyje poezją, kabaretem, skandalem i miłością... ( Kawiarnia „Ziemiańska” w Warszawie, ulica Mazowiecka 12. Obraz Józefa Rapackiego. )
Anna Serafińska
„Gadu...Gadu...”
Teatr Piosenki Agnieszki Osieckiej i Jonasza Kofty.
Wykonawcy:
Anna Serafińska – wokalistka, laureatka międzynarodowych festiwali jazzowych
m.in. w Montreux,
i Marcin Grochowina – pianista, kompozytor, wykładowca Konserwatorium w Bernie (Szwajcaria), łączący muzykę klasyczną z improwizacjami jazzowymi.
21 czerwca 2014
Anna Serafinska na facebooku
Strona internetowa Marcina Grochowiny
„Gadu..Gadu..”
Anna Serafińska i Marcin Grochowina
„Gadu..Gadu..” Teatr Piosenki Agnieszki Osieckiej i Jonasza Kofty.
„Gadu..Gadu..”
Niezwykły był to koncert dla Anny Serafińskiej, gościa wieczoru w kinie „Odeon” w Brugg. „Po pierwsze primo – nigdy jeszcze nie dawałam koncertu o godz. 15.30” – stwierdziła wokalistka jazzowa, pedagog Akademii Teatralnej w Warszawie, pierwsza doktor w dziedzinie wokalistyki jazzowej w Polsce. Po drugie – był to pierwszy wspólny koncert artystki z Marcinem Grochowiną, obecnie wykładowcą Konserwatorium w Bernie a jej byłym kolegą z liceum muzycznego w Katowicach. A po trzecie - przypadało właśnie dziesięciolecie zdobycia przez Annę Serafińską Pierwszej Nagrody oraz Nagrody Publiczności w międzynarodowym konkursie dla wokalistów jazzowych w ramach Montreux Jazz Festival.
„Gadu..Gadu..”
Najdłuższy dzień roku, 21 czerwca. Na zewnątrz słońce, upał, imprez konkurencyjnych co niemiara, a wierna publiczność Klubu Miłośników Żywego Słowa przybyła z najdalszych zakątków Szwajcarii, by przenieść się w liryczną atmosferę poezji Agnieszki Osieckiej i Jonasza Kofty.
„Chodzi sobie baj po ścianie,
Chodzą sobie różne panie,
I górnicy, i hutnicy
I zwyczajni bezbożnicy...
...ogólnie zaś chodzi o to, żeby nie być idiotą...
Zapuszczaj swój włos i motor
Nie śpij z byle hołotą
...możesz być świrem, możesz być zbirem
Być idiotą –nie, nie, nie, nie!... („Chodzi o to, by nie być idiotą”)
Przygoda Anny Serafińskiej z piosenką Agnieszki Osieckiej rozpoczęła się w 2005 roku, gdy ówczesny przewodniczący rady fundacji „Okularnicy” zaproponował artystce przygotowanie recitalu na finał konkursu „Pamiętajmy o Osieckiej”. Pani Ania, „chluba polskiego jazzu”, przyznaje, iż jako kobieta musiała dojrzeć do wrażliwości Osieckiej, zaprzyjaźnić się z jej poezją.
„...Mija młodość jak woda,
Czoło chmurzy się częściej
Aż tu nagle pogoda,
Taka dobra pogoda na szczęście...(„Pogoda na szczęście”)
„Gadu..Gadu..”
Artystce zawsze była także bliska poezja Jonasza Kofty, utrzymana w podobnie lirycznym nastroju:
„...Żeby coś się zdarzyło,
Żeby mogło się zdarzyć
I zjawiła się miłość,
Trzeba marzyć...” („Trzeba marzyć”)
„Gadu..Gadu..”
Piosenki śpiewane w jazzowej aranżacji nie były jednakże jedyną atrakcją wieczoru. Artyści dali wirtuozerski popis improwizacji na głos (Serafińska) i fortepian (Grochowina), wzajemnie się inspirując i znakomicie przy tym bawiąc. Anna Serafińska, wedle opinii Magdy Umer, „z dźwiękami robi sobie co tylko chce”. I dała tego dowód, oczarowując publiczność głosem i talentem interpretatorskim.
„Gadu..Gadu..”
A biorąc pod uwagę doskonały efekt współpracy z akompaniatorem, można przypuszczać, iż ciąg dalszy nastąpi. Kto wie, może byliśmy świadkami narodzin nowej konstelacji scenicznej?
„Gadu..Gadu..”
Barbara Tschopp-Nowak
„Gadu..Gadu..”
Artur Andrus
Inauguracja XXVIII sezonu artystycznego.
Wieczór Kabaretowy
Artura Andrusa
pt. „ Piłem w Spale, spałem w Pile czyli
Cyniczne Córy Zürichu.”
Wykonawcy:
Artur Andrus – dziennikarz Radiowej 3-ki, kabareciarz i konferansjer,
muzycy - Łukasz Borowiecki i Wojciech Stec.
29 marca 2014
Strona internetowa Artura Andrusa
Bloog niecodzienny Artura Andrusa