Witam

Adam Michnik – Nie taki Michnik straszny

- Ale Świętości nie szargać, bo trza, żeby święte były!

(Stańczyk do Dziennikarza w Weselu S. Wyspiańskiego)

Ledwo wysiadłam z pociągu w Brugg, od razu natknęłam się na Wielką Historię. Wielka Historia siedziała na murku przy Odeonie, nieduża i zupełnie niepozorna, w brązowej kurtce, i paliła papierosa. Dygnęłam grzecznie, przedstawiłam się, Historia też się przedstawiła. Michnik, najprawdziwszy Michnik. Przysiadłam obok, wszak nie codzień zdarza się tak na jednym murku z Historią, oko w oko, fajka w fajkę. 

W Klubie Miłośników Żywego Słowa rozpoczął się nowy sezon artystyczny. Słowa Wojciecha Młynarskiego o kulturze żywej, która jest jak tlen i bez której nie istniejemy,  otwierają od lat każde klubowe spotkanie. Trzydziesty dziewiąty rok działalności Klubu – i według skrupulatnej Basinej buchalterii 181. spotkanie z Żywym Słowem. Wprawdzie Pani Kierowniczka od ładnych kilku lat grozi, że jest to sezon ostatni, absolutnie i nieodwołalnie najostatniejszy, i nie ma mowy o kolejnym, i że tym razem to już naprawdę  – ale myślę sobie, że skoro przeżyliśmy już kilka takich ostatnich, to i pewnie do pięćdziesiątki szczęśliwie dociągniemy. Basię trzeba kochać, mistrz Jeremi nie mógł się mylić. – Prowadzi Klub żelazną ręką, odzianą w koronkową rękawiczkę dla niepoznaki - powiedział nasz gość, Jarosław Kurski – a jak się Basi coś obieca, to nie można od-obiecać. Kurski rok temu powiedział, że wróci do Brugg z Adamem Michnikiem – więc wrócił. Taki nasz polskogrządkowy płodozmian, zgodnie z mottem klubowym - Coś z dramatu i coś z kabaretu.  Po ostatnich trzech spektaklach Piosenki Różnej – od jazzujących improwizacji Anny Marii Jopek, przez kabaretowo-aktorską piosenkę Zbigniewa Zamachowskiego, po liryczno-skamandrycki występ Izy Połońskiej – dziś historia i publicystyka: spotkanie z Adamem Michnikiem i Jarosławem Kurskim. 

Barbara długo zastanawiała się, jak zapowiedzieć Adama Michnika. Pisarz? Publicysta? Działacz? Człowiek-Legenda? Przedstawiła go słowami Artura Międzyrzeckiego: Człowiek należący do pięknego grona ludzi zawsze z sobą tożsamych – bo uznała, że w tym się zawiera wszystko. 

Więcej w archiwum ->